Krótki rys historyczny Szkoły Podstawowej w Starej Jastrząbce.

Wieś Stara Jastrząbka powstała w 1560 roku za zezwoleniem Konstantego Ostrogowskiego, potwierdzonym przez Jana Tarnowskiego. Mieszkańcy tej wsi znacząco wyróżnili się podczas rabacji galicyjskiej. To właśnie wydarzenie związane jest z losem miejscowej szkoły. Dokładną datę wybudowania pierwszej szkoły trudno ustalić. W kronice szkoły - na podstawie stwierdzenia najstarszych mieszkańców wsi - zanotowano, że w pierwszej połowie XIX wieku, kiedy jeszcze szkoły w Jastrząbce nie było, nauka czytania i pisania odbywała się w prywatnych domach przy pomocy książek zwanych "groszówkami". Nazwa tych podręczników pochodziła stąd, że kosztowały one gorsz lub kilka groszy.

Pierwsza szkoła została wybudowana po tzw. rabacji z 1846 roku, a więc około 1850 roku. Trudno również ustalić, od kogo wyszła inicjatywa wybudowania szkoły. Niewątpliwie po rabacji uległ zmianie stosunek ziemiaństwa do oświaty.

W roku 1899 przebudowano pierwszy, stary budynek szkolny, a w 1912 roku dobudowano do niego drugą izbę lekcyjną - murowaną, co sprawiło, że do Jastrząbki przybył drugi nauczyciel. Na skutek działań wojennych pomiędzy wojskami austriackimi i rosyjskimi w dniu 8 maja 1915 roku spłonęły budynki szkolne. Z całej szkoły zostały tylko murowane ściany dobudowane w 1912 roku. Po remoncie uzyskano jedną izbę lekcyjną. Po wojnie obok murowanego budynku wybudowano drewniany budynek szkolny, w którym mieściły się dwie klasy i mieszkanie dla kierownika szkoły.

W czasie kampanii polsko - niemieckiej szkoła była nieczynna. Poważniejszych walk w tej okolicy nie było, ale wielu młodych mężczyzn zostało zmobilizowanych i przeszło bojowy szlak, poczynając od Śląska, a kończąc na Lwowie. Niemcy zajęli Jastrząbkę 8 września 1939 roku, a w kilka miesięcy później uruchomiono zajęcia szkolne.

We wrześniu 1944 roku wszyscy mieszkańcy wsi zostali wysiedleni przez Niemców. Na terenie Jastrząbki i sąsiednich wiosek toczyły się działania wojenne, które trwały ponad 5 miesięcy. Wskutek tych walk zdecydowana większość zabudowań została zniszczona. Między innymi spłonęły również wszystkie budynki szkolne.

Od 17 stycznia 1945 roku po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej nauka odbywała się w suterenach plebani. Było to jedno z niewielu ocalałych miejsc. W dwóch pomieszczeniach zorganizowano naukę dla 300 uczniów.

W styczniu 1948 roku został oddany do użytku drewniany budynek szkolny. W roku szkolnym 1948/49 rozpoczęto starania o wybudowanie odpowiedniego budynku szkolnego, gdyż w tym roku zanotowano najwyższy stan liczby uczniów w szkole - 304 dzieci.

Duże zaangażowanie cięgle zmieniających się nauczycieli, wyposażenie w sprzęt i pomoce dydaktyczne przyczyniły się do wyraźnego podniesienia poziomu nauki w szkole. Jako ciekawostkę należy podać fakt, że biblioteka liczyła wówczas 30 tomów książek zakupionych dzięki funduszom Komitetu Rodzicielskiego.

Oprócz normalnych zajęć nauczyciele prowadzili w okresie zimy zajęcia wieczorowe dla osób starszych, by umożliwić im ukończenie klasy siódmej. Ze względu na ciasnotę i panujące zimno powołano Komitet Budowy Szkoły.

W dniu 22 grudnia 1960 roku po raz pierwszy rozbłysło we wsi światło elektryczne. Pierwszy autobus pojawił się na drodze w dniu 29 stycznia 1962 roku. W marcu 1962 roku rozpoczęto budowę nowej szkoły, do której włączyli się rodzice i uczniowie. W tym również roku zorganizowano Szkołę Przysposobienia Rolniczego, która przetrwała do 1990 roku.

W dniu 1 września 1964r. oddano do użytku nowy budynek szkolny, w którym nauka trwa do dziś. Nowa szkoła posiadała 9 sal lekcyjnych, salę gimnastyczną, świetlicę, kuchnię z magazynem, 3 sale w piwnicach oraz 2 mieszkania. Nowa "tysiąclatka" była luksusem w latach sześćdziesiątych. Młodzież uczyła się w ciepłych, estetycznych, dobrze wyposażonych pomieszczeniach. Jednak z biegiem lat budynek ulegał niszczącemu działaniu czasu a niedoinwestowanie oświaty sprawiło, że nie były prowadzone żadne remonty. Rozwój technologii budowlanych sprawiał, że zaczęto marzyć o modernizacji szkoły.

Ważniejsze inwestycje prowadzone przez kolejne lata:

1993/94 - instalacja wodno - kanalizacyjna, wymiana orynnowania, uzupełnienie szyb w oknach, modernizacja kuchni szkolnej;

 

	Szkolna kuchnia przed modernizacją 1994r. Po wykonaniu zdjęcia 30-letnie piece wyburzono. (od lewej Aniela Janus - kucharka, Irena Kubicka - intendentka, Jan Dropiński - wychowawca świetlicy, Ewa Orzechowska - dyrektor szkoły).
	Kuchnia szkolna po remoncie z nowym wyposażeniem: A. Janus - kucharka, J. Kubicka - intendentka K. Podżdał - obsługa - styczeń 2001r.
	Zadowolone panie w kuchni szkolnej styczeń 2001r. 1994/95 - instalacja centralnego ogrzewania, wymiana okien w salach lekcyjnych, malowanie izb lekcyjnych; 1995/96 - wymiana okien we wszystkich pozostałych pomieszczeniach szkolnych i w mieszkaniach, budowa dachu dwuspadowego krytego blachą akrylową;
	Działki uprawne na terenach szkolnych
	Widok szkoły i sali gimnastycznej w budowie od strony boiska szkolnego - styczeń 2001r. 1996/97 - odgrzybienie, osuszenie i izolacja fundamentów szkoły, urządzenie szatni w pomieszczeniach piwnicznych, malowanie korytarzy i niektórych pomieszczeń, zagospodarowanie otoczenia szkoły, odnowienie elewacji budynku;
	Widok budynku Filii od strony boiska sportowego - 1999r. 1999/2000 - kontynuacja budowy skrzydła z salą gimnastyczną, wymiana podłóg w klasach i na korytarzach, malowanie całości obiektu, wyposażenie klas, pokoju nauczycielskiego i kancelarii w nowe meble, modernizacja kuchni szkolnej, przebudowa części szkoły pod potrzeby gimnazjum, przebudowa i wyłożenie kostką brukową chodników, dojazdów i parkingu, ukończenie nowego ogrodzenia.
	Remont budynku gospodarczego i budowa  parkingu dla rowerów - lipiec 2000r.
	Rowery uczniów pod szkołą przed powstaniem parkingu. W tle fundamenty i zbrojenie sali gimnastycznej.
	Budowa ogrodzenia i przebudowa wjazdu do szkoły - lato 2000
	Przebudowany wjazd do szkoły i parking dla samochodów - styczeń 2001r.
	Nowy pokój nauczycielski (zdj dół) i nowa kancelaria listopad 2000r.
	Nowoczesna kotłownia szkolna styczeń 2001r.